Skribi estas bona!
Skribi estas bona,
skribi bona,
skribi tre bona.
En la skribado mi ŝatas,
ke dume mian malĝojo mi forgesas.
Mi fariĝos alia kaj mi faros alian,
skribadi mi ŝatas.
Bartók Emerencia
Attila József
statuo de A. József apud la Universitato de Szeged
JÓZSEF Attila [jOĵef atilla] (naskiĝis la 11-an de aprilo 1905, mortis la 3-an de decembro 1937) estis apud Endre Ady la plej granda poeto de la 20-a jarcenta hungara literaturo. Lia naskiĝtago (11-a de aprilo) estas la Tago de la Poezio.
Li naskiĝis en malriĉa familio kiel filo de JÓZSEF Áron sapokuirista laboristo kaj PŐCZE Borbála, lavistino. Liaj du pli aĝaj fratinoj estas Jolán kaj Etelka.
Li mortis en 1937 sub radoj de ŝargovagonaro. Oficiale oni parolas pri memmortigo, sed kelkaj diras, ke okazis nur akcidento, kiam li volis trairi inter la vagonoj kaj la vagonaro abrupte ekmoviĝis.
[redakti]
En Esperanto aperis
Ĉe la urborando ; Ĉe Danubo. - En: Tutmonda sonoro. Vol. 2. p. 551 - 555,
Kun pura koro ; Kanto de junedzinoj ; Tuŝu frunton… ; Medaloj ; Betlehemaj reĝoj ; Ĉe la urborando ; Profitbalado ; Panjo ; Lulkanto ; Ĉe Danubo ; Saluto al Thomas Mann ; Je mia naskiĝtago ; Patrujo. - Trad. Kálmán Kalocsay, Fejes Márton, Lajos Tárkony, Rados Péter András. - En: Hungara antologio; p. 246 - 258
Urboranda nokto : elektitaj poemoj. Trad. Bessenyei Tibor, Miklós Fehér, Fejes Márton, Kálmán Kalocsay, Rados Péter András, Szabó Imre, Lajos Tárkony, Julio Varga. - Budapest: Hungara Esperanto-Asocio, 1986. - 141 p. ISBN 963-571-169-7
Purakore : poemoj. Trad. Szabó Imre, Humana Eŭropo-Asocio, Zalaegerszeg, 2006. 128 p. ISBN 978-963-87500-0-6
Kanto de junedzinoj de ATTILA Jozsef
elhungarigis KALOCSAY Kálmán
originale aperis en la nica literatura revuo, 1/2 p. 65Kanto de junedzinoj
La mentono lanugeta estas ronda kaj koketa,
bela kapo, vigla kruro, rekta dors' de blanka puro,
kaj l' okuloj, kaj la buŝ'!
Ni dancfleksan fajron faras, bakas-kuiras.
Dum la vangoj ruĝas fajre, en bakujo ŝvelas fajne,
brunemajle nia kuk'.
Eĉ la vent' nin amindumas, burĝonantan bruston palpe ĉirkaŭŝvebas,
nian bonodoron portas, nian rondan jupon tordas, flirti levas.
Ni purigas, polvon viŝas, el la haroj ligas nodon,
kaj ĝin lulas paŝetante, kiel koko sian kreston.
Nia freŝa koksbalanco, braka, puga ondodanco
kiel se en rosa herbo, en amaso lukte luda
gajaj, grasaj infanetoj rulas sin kun korpo nuda.
La edzeton vesperhore kun lavakvo, manĝo, kiso ni atendas,
kun li ŝercas, kun li ludas, lin konsolas en ĉagreno,
nokte de brakumoj ardas,
nian ventron rondiĝantan ni rigardas en mateno.
